آرشیو مهر ماه 1402

غذا برای زندگی انسان مهم است، اما تأثیر زیادی بر سلامت بدن و عوامل خطر بیماری مانند دیابت نوع 2 (DM2)، بیماری های قلبی عروقی (CVD)، سندرم متابولیک (MS) دارد. در مراحل اولیه درمان سرطان، مداخله تغذیه ای یک عامل مهم است. غذاهایی که در سرطان سینه باید پرهیز کرد و کدامیک برای این بیماری مفید است؟
غذاهایی که می توانند سرطان سینه را کاهش دهند یا از آن پیشگیری کنند عبارتند از سبزیجات برگ سبز. میوه هایی مانند سیب؛ مرکبات (پرتقال)؛ توت فرنگی؛ هندوانه، خربزه طالبی. همچنین حاوی آنتی اکسیدان هایی با اثر ضد سرطانی و سرشار از ویتامین های A، C و E هستند.
غذاهایی که می توانند توسط افرادی که سرطان سینه دارند مصرف کنند اما خطر ابتلا به آن را افزایش نمی دهند شامل محصولات شیری مانند ماست است. محصولات لبنی از جمله پنیر (یا پنیر)؛ سویا ; بادام ها. آنها همچنین حاوی اسیدهای چرب امگا 3 هستند که برای سلامتی و پیشگیری از بیماری ها مفید هستند.
غذایی که می تواند عوامل خطر سرطان سینه را کاهش یا کاهش دهد چای سبز، دانه های قهوه، دارچین است. شیر شکلات (یا مواد تشکیل دهنده آن)، آب پرتقال (یا نوشیدنی)، ماست. همچنین حاوی آنتی اکسیدان هایی با اثر ضد سرطانی و سرشار از ویتامین B12 هستند.
غذاهایی که می توانند خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش دهند عبارتند از سرخ شده و پخته شده با چربی عمیق. گوشت های فرآوری شده (مانند سوسیس و کالباس)؛ پنیر، کره یا مارگارین؛ شیر شکلات (یا نوشیدنی)، آب پرتقال. آنها همچنین حاوی اسیدهای چرب اشباع و ترانس هستند.
غذاهایی که می توانند باعث التهاب در بدن شوند، غذاهایی با محتوای قند بالا هستند، مانند نوشابه ها. تنقلات سرخ شده (مانند فست فود)؛ گوشت های فرآوری شده (از جمله سوسیس و کالباس)؛ پنیر یا سایر محصولات لبنی، کره و مارگارین. آنها همچنین حاوی اسیدهای چرب امگا 6 هستند.
غذایی که می تواند باعث التهاب در بدن شود، قند است که حاوی مقدار زیادی فروکتوز است. نان سفید؛ کراکر؛ تنقلات مانند چیپس (و مواد تشکیل دهنده آنها)، کیک، شیرینی، کلوچه یا بیسکویت. آنها همچنین حاوی اسیدهای چرب امگا 6 هستند.
غذایی که می تواند خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش دهد دانه های قهوه و چای است که دارای خواص آنتی اکسیدانی هستند. این مواد به حذف رادیکال های آزاد از بدن کمک می کنند (رادیکال های آزاد مولکول هایی با الکترون های جفت نشده هستند)، از آسیب سلولی جلوگیری می کنند و در نتیجه رشد سلول های سرطانی را کاهش می دهند. همچنین حاوی کافئین است.
غذایی که می تواند باعث التهاب در بدن شود، قند است که حاوی مقدار زیادی فروکتوز است. غذاهای چرب مانند کره یا مارگارین، نان سفید؛ کراکرها، تنقلات (مانند چیپس)، کیک و بیسکویت نیز حاوی اسیدهای چرب امگا 6 هستند.
غذایی که می تواند باعث التهاب در بدن شود دانه های قهوه است. چای که خاصیت آنتی اکسیدانی دارد. این مواد به حذف رادیکال های آزاد از بدن کمک می کنند، از آسیب سلولی جلوگیری می کنند و در نتیجه رشد سلول های سرطانی را کاهش می دهند. همچنین حاوی کافئین است.
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آکنه یک بیماری پیچیده است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی، روانی و بیولوژیکی است. علائم معمولاً به صورت جوش های روی صورت یا بدن به دلیل تولید سبوم که فولیکول های مو را مسدود می کند مشخص می شود.

انواع مختلفی از آکنه از جمله کومدونال، التهابی، کیستیک و مادرزادی وجود دارد. هر نوع نیاز به استراتژی های درمانی متفاوتی دارد. آکنه کومدونال خفیف تر است و به درمان های بدون نسخه مانند بنزوئیل پراکسید یا اسید سالیسیلیک به خوبی پاسخ می دهد. آکنه التهابی با جوش های بزرگ شدیدتر است و اغلب با عدم تعادل هورمونی همراه است و نیاز به داروهای تجویزی مانند آنتی بیوتیک دارد. آکنه کیستیک منجر به کیست های عمیق می شود که می تواند دردناک باشد و اگر به موقع درمان نشود ممکن است منجر به زخم شود. معمولاً به رژیم های آنتی بیوتیکی با قدرت بالا پاسخ می دهد. آکنه مادرزادی در بدو تولد به دلیل جهش های ژنتیکی وجود دارد، اما گزینه های درمانی موجود است.

از علائم آکنه می توان به پوست چرب، منافذ بزرگ و جوش های سرسیاه اشاره کرد. همچنین ممکن است درد، التهاب یا خارش در اطراف ناحیه آسیب دیده را تجربه کنند. در برخی موارد، ممکن است علائم روانی مانند اضطراب یا افسردگی نیز وجود داشته باشد. پزشکان با بررسی دقیق صورت و بدن آکنه را تشخیص می دهند. آنها به دنبال علائم تولید روغن، التهاب و باکتری هستند.

داروهای مختلفی برای درمان آکنه وجود دارد. داروهای بدون نسخه مانند بنزوئیل پراکسید یا اسید سالیسیلیک می توانند به رفع موارد خفیف کمک کنند. با این حال، اگر علائم ادامه یابد یا بدتر شود، ممکن است به یک داروی تجویزی نیاز باشد. اگرچه اینها اغلب با عوارض جانبی همراه هستند، بنابراین مهم است که گزینه های درمانی را با پزشک خود در میان بگذارید.

درمان های خانگی برای آکنه شامل حفظ یک رژیم غذایی سالم، هیدراته ماندن، استفاده از تکنیک های پاکسازی ملایم و پایین نگه داشتن سطح استرس است. ورزش، خواب کافی و کاهش مصرف قند نیز ممکن است به بهبود علائم کمک کند.

به یاد داشته باشید، تجربه هر فردی با آکنه متفاوت است. آنچه بهترین کار را می کند بسته به مورد خاص فرد می تواند بسیار متفاوت باشد. بنابراین، همیشه ایده خوبی است که قبل از شروع هر رژیم درمانی با پزشک خود مشورت کنید. درک آکنه: علل، علائم و درمان ها بینش های ارزشمندی را در مورد این وضعیت پیچیده ارائه می دهد، اما نباید به عنوان یک راهنمای مستقل برای تشخیص یا درمان آکنه استفاده شود. همیشه به دنبال مشاوره حرفه ای باشید!

دیابت نوع 2 یک بیماری مزمن است که بر توانایی بدن برای تولید یا استفاده از انسولین تأثیر می گذارد، هورمونی که سطح قند خون را تنظیم می کند. این شایع ترین شکل دیابت است که حدود 90 درصد از همه موارد را تشکیل می دهد.

علت دقیق دیابت نوع 2 مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باعث ایجاد آن می شود. برخی از عوامل خطر شناخته شده برای ابتلا به دیابت نوع 2 عبارتند از چاقی، کم تحرکی، سابقه خانوادگی دیابت و سن.

پیش دیابت وضعیتی است که در آن سطح قند خون بالاتر از حد طبیعی است، اما آنقدر بالا نیست که به عنوان دیابت تشخیص داده شود. تخمین زده می شود که حدود 84 میلیون بزرگسال در ایالات متحده به پیش دیابت مبتلا هستند و بسیاری از آنها حتی آن را نمی دانند. علائم پیش دیابت اغلب خفیف است یا وجود ندارد، اما می تواند شامل خستگی، افزایش تشنگی، تکرر ادرار و تاری دید باشد.

دیابت نوع 2 را می توان به طور طبیعی از طریق تغییرات سبک زندگی مانند حفظ وزن سالم، خوردن یک رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم و مدیریت استرس پیشگیری کرد. رژیم غذایی سرشار از غلات کامل، میوه‌ها، سبزیجات و پروتئین بدون چربی و کم قند، چربی‌های ناسالم و غذاهای فرآوری‌شده می‌تواند به پیشگیری از دیابت کمک کند.

برخی از عوامل خطر برای ابتلا به دیابت نوع 2 عبارتند از چاقی، کم تحرکی، سابقه خانوادگی دیابت و سن. سایر عوامل خطر شامل فشار خون بالا، کلسترول بالا و سیگار کشیدن است.

در نتیجه، دیابت نوع 2 یک بیماری مزمن است که بر توانایی بدن برای تولید یا استفاده از انسولین تأثیر می گذارد. این بیماری در اثر ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود و عوامل خطر برای ایجاد آن عبارتند از چاقی، کم تحرکی، سابقه خانوادگی دیابت و سن. پیش دیابت وضعیتی است که در آن سطح قند خون بالاتر از حد طبیعی است، اما آنقدر بالا نیست که به عنوان دیابت تشخیص داده شود. می توان به طور طبیعی از طریق تغییرات در سبک زندگی مانند حفظ وزن سالم، خوردن یک رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم و مدیریت استرس از آن پیشگیری کرد. رژیم غذایی سرشار از غلات کامل، میوه‌ها، سبزیجات و پروتئین بدون چربی و کم قند، چربی‌های ناسالم و غذاهای فرآوری‌شده می‌تواند به پیشگیری از دیابت کمک کند.

ادامه هید

علاوه بر تغییر شیوه زندگی، داروهایی نیز وجود دارد که می‌توان از آنها برای جلوگیری از ابتلا به دیابت نوع ۲ استفاده کرد. این داروها که به عنوان داروهای کاهش دهنده گلوکز شناخته می شوند، با کاهش سطح قند خون عمل می کنند. برخی از نمونه‌های این داروها عبارتند از متفورمین، سولفونیل اوره‌ها و مهارکننده‌های DPP-4.

توجه به این نکته حائز اهمیت است که اگرچه این داروها می توانند در پیشگیری از ابتلا به دیابت نوع 2 موثر باشند، اما باید فقط تحت نظارت یک متخصص مراقبت های بهداشتی استفاده شوند. علاوه بر این، پیروی از یک سبک زندگی سالم، از جمله رژیم غذایی متعادل و ورزش منظم، مهم است، حتی اگر از دارو برای جلوگیری از ابتلا به دیابت نوع 2 استفاده شود.

در نتیجه، دیابت نوع 2 یک بیماری مزمن است که می تواند به طور طبیعی از طریق تغییرات سبک زندگی مانند حفظ وزن سالم، خوردن یک رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم و مدیریت استرس پیشگیری شود. رژیم غذایی سرشار از غلات کامل، میوه‌ها، سبزیجات و پروتئین بدون چربی و کم قند، چربی‌های ناسالم و غذاهای فرآوری‌شده می‌تواند به پیشگیری از دیابت کمک کند. علاوه بر تغییر سبک زندگی، داروهایی مانند متفورمین، سولفونیل اوره و مهارکننده‌های DPP-4 نیز می‌توانند برای کمک به پیشگیری از ابتلا به دیابت نوع 2 استفاده شوند. پیروی از یک سبک زندگی سالم و همکاری با یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای تعیین بهترین اقدام برای پیشگیری از ابتلا به دیابت نوع 2 مهم است.

کولپوسکوپی روشی است که برای بررسی داخل دهانه رحم، واژن و فرج از نظر علائم سرطان یا سایر ناهنجاری ها استفاده می شود. این شامل استفاده از یک ابزار بزرگ‌نمایی به نام کولپوسکوپ است که به ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما اجازه می‌دهد تا سلول‌ها را واضح‌تر از آنچه در شرایط عادی می‌توانند ببینند. کولپوسکوپی اغلب زمانی انجام می شود که تست پاپ (که به نام پاپ اسمیر نیز شناخته می شود) تغییراتی را در سلول های دهانه رحم که ممکن است پیش سرطانی یا سرطانی باشد، نشان دهد.

چرا کولپوسکوپی انجام می شود؟

برای بررسی هرگونه نواحی غیرطبیعی که در معاینه لگن یا تست پاپ پیدا شده است.
برای تعیین اینکه آیا به درمان هایی مانند LEEP (روش برش الکتروسرجری حلقه)، کرایوتراپی (انجماد)، لیزر درمانی یا دارو نیاز است یا خیر.
برای نظارت بر اثربخشی درمان‌ها برای سلول‌های غیرطبیعی دهانه رحم.
کولپوسکوپی چگونه انجام می شود؟ :
اسپکولوم به واژن وارد می شود تا دهانه رحم مستقیماً از طریق دهانه واژن مشاهده شود. این کمک می کند تا دیواره های واژن از محدوده دور نگه داشته شود و در عین حال امکان تجسم واضح دهانه رحم را فراهم می کند.

سپس یک آماده‌سازی سرد و مرطوب روی دهانه رحم اعمال می‌شود تا به نرم شدن و باز شدن سطح پوست کمک کند، و دیدن ناحیه مورد معاینه را برای پزشک آسان‌تر می‌کند.

کولپوسکوپیست با استفاده از یک ابزار نورانی کوچک به نام فورسپس بیوپسی نمونه‌هایی از بافت دهانه رحم را می‌گیرد که بعداً توسط پاتولوژیست برای بررسی رشد غیرطبیعی سلول بررسی می‌شود. این نمونه‌های بیوپسی شده به پزشکان اجازه می‌دهد تا بدون نیاز به انجام عمل جراحی، نگاه دقیق‌تری به ناحیه آسیب‌دیده داشته باشند.

پس از چندین نما از دهانه رحم با استفاده از کولپوسکوپ، متخصص مراقبت های بهداشتی یافته های خود را با شما در میان می گذارد و تصمیم می گیرد که چه اقدامات دیگری ممکن است لازم باشد. اگر هیچ ناهنجاری تشخیص داده نشود، ممکن است برای سال‌ها نیازی به کولپوسکوپی دیگر نداشته باشید. با این حال، در صورت وجود ضایعات مشکوک، آزمایشات اضافی یا حتی درمان ممکن است توصیه شود.
آزمایشات ویژه انجام شده در کولپوسکوپی:

تست اسید استیک - محلول اسید استیک روی دهانه رحم قرار داده می شود و اجازه می دهد به مدت پنج دقیقه بماند. سلول های غیر طبیعی به دلیل افزایش اسیدیته تغییر رنگ می دهند.
Conization - یک قطعه مخروطی شکل از دهانه رحم برداشته می شود تا زیر میکروسکوپ بررسی شود.
بیوپسی مخروطی - شبیه به مخروط، اما تنها بخش کوچکی از ناهنجاری به جای یک شکل مخروطی کامل خارج می شود.
روش برداشتن حلقه الکتروکوتر (LEEP) - از جریان الکتریکی برای برداشتن بافت های غیر طبیعی استفاده می کند.
درمان ناهنجاری های دهانه رحم بر اساس نتایج کولپوسکوپی:اگر کولپوسکوپی سلول های غیرطبیعی پیدا کرد، اقدامات بعدی شامل موارد زیر است:
مشاهده - گاهی اوقات فقط تماشای منطقه در طول زمان برای اطمینان از برطرف شدن مشکل کافی است.
LEEP/Conisation – برداشتن بافت غیر طبیعی با جراحی.
کرایوسرجری / انجماد - استفاده از سرمای شدید برای از بین بردن سلول های غیر طبیعی.
درمان های موضعی - داروهایی که مستقیماً روی دهانه رحم اعمال می شوند.
واکسیناسیون HPV – می تواند از انواع خاصی از سویه های پرخطر HPV که با اکثر موارد سرطان دهانه رحم مرتبط هستند، جلوگیری کند.
به طور خلاصه، کولپوسکوپی مهم است زیرا به متخصص زنان شانس بیشتری برای یافتن علائم هشدار دهنده اولیه سرطان دهانه رحم قبل از بروز علائم می دهد. غربالگری های منظم که از سن 21 سالگی شروع می شود، برای تشخیص زودهنگام این مشکلات، زمانی که درمان آن آسان تر است، بسیار مهم است.

غده تیروئید یک غده پروانه ای شکل کوچک است که در گردن قرار دارد و مسئول تنظیم متابولیسم، رشد و نمو است. با این حال، هنگامی که عملکرد نادرست داشته باشد، می تواند تأثیر قابل توجهی بر ظاهر فرد داشته باشد و منجر به تغییراتی در صورت، پوست و مو شود. در این مقاله، بررسی خواهیم کرد که چگونه مشکلات تیروئید، به ویژه کم کاری تیروئید، می تواند بر زیبایی و بهزیستی کلی تأثیر بگذارد.

I. چگونه تیروئید می تواند زیبایی را از شما بگیرد؟

کم کاری تیروئید که به عنوان کم کاری تیروئید نیز شناخته می شود، زمانی رخ می دهد که غده تیروئید به اندازه کافی هورمون تولید نمی کند و منجر به کندی فرآیندهای متابولیک می شود. این کاهش در تولید هورمون می تواند منجر به تغییرات فیزیکی مختلفی شود که می تواند بر ظاهر و عزت نفس فرد تأثیر بگذارد. برخی از این تغییرات عبارتند از:

الف. افزایش وزن

یکی از شایع ترین علائم کم کاری تیروئید افزایش وزن است. با کاهش سرعت متابولیسم بدن، سوزاندن کالری سخت تر می شود و منجر به تجمع چربی اضافی می شود. این افزایش وزن می تواند در سراسر بدن، از جمله صورت رخ دهد، که می تواند ظاهر پف کرده یا شکل گردتر ایجاد کند.

ب. پوست خشک

یکی دیگر از شکایات عمده افرادی که از کم کاری تیروئید رنج می برند، خشکی پوست است. کمبود هورمون های تیروئید می تواند باعث کاهش فعالیت غدد عرق شود و در نتیجه پوست پوسته پوسته و کم آب به نظر برسد. علاوه بر این، پوست ممکن است به دماهای سرد و باد حساس تر شود و آن را مستعد ترک خوردن و تحریک کند. پوست خشک همچنین می تواند به پیری زودرس، تسریع تشکیل چین و چروک و لکه های پیری کمک کند.

ج. ریزش مو

اختلال عملکرد تیروئید می تواند به طور قابل توجهی بر سلامت مو تأثیر بگذارد. کم کاری تیروئید منجر به ریزش مو، شکنندگی و نازک شدن مو می شود. موها ممکن است راحت‌تر بریزند، نازک‌تر، ظریف‌تر و کمتر مجعد شوند. ریزش موی مرتبط با تیروئید معمولاً از ناحیه تاج سر شروع می شود و سپس در سرتاسر سر پخش می شود. ابروها، مژه ها و موهای صورت نیز ممکن است در اثر نازک شدن یا ریزش کامل تحت تاثیر قرار گیرند.

ادامه هید

II. کم کاری تیروئید چگونه چهره و ظاهر شما را تغییر می دهد؟

الف. تورم و پف کردگی

کم کاری تیروئید می تواند باعث احتباس مایعات شود و منجر به تورم در صورت، دست ها و پاها شود. این پف می‌تواند تصور چهره‌ای گردتر و پرتر را ایجاد کند که ممکن است چشم‌ها را کوچک‌تر نشان دهد. گونه ها، خط فک و چانه نیز ممکن است متورم شوند و شکل کلی صورت را تغییر دهند.

ب- خستگی و حلقه های تاریک

خستگی یکی از علائم رایج کم کاری تیروئید است که می تواند منجر به سیاهی و کیسه های زیر چشم شود. این سایه‌های تیره می‌توانند فرد را مسن‌تر، خسته و استرس‌زا نشان دهند. علاوه بر این، پوست اطراف چشم ممکن است به دلیل کمبود هیدراتاسیون ناشی از کم کاری تیروئید، خشک و زبر شود.

ج. رنگ زرد پوست

افراد مبتلا به کم کاری تیروئید ممکن است متوجه کاهش تدریجی رنگ پوست خود شوند و به طور فزاینده ای زرد و زرد شوند. این به این دلیل است که کبد نمی تواند بیلی روبین را بدون هورمون های تیروئید کافی متابولیزه کند. بیلی روبین در جریان خون انباشته می شود و باعث تغییر رنگ پوست، به ویژه در مناطقی که در معرض نور خورشید هستند، می شود. لکه‌های صورت، کک‌ومک‌ها و لکه‌های ناشی از افزایش سن ممکن است در این پس‌زمینه بی‌رحمی قابل توجه‌تر شوند.

III. تاثیر تیروئید بر ریزش موی عمومی چیست؟

به غیر از موهای روی سر، کم کاری تیروئید می تواند باعث ریزش مو در سایر قسمت های بدن مانند ابروها، مژه ها، بازوها، پاها و ناحیه شرمگاهی شود. این ریزش گسترده مو ناشی از کند شدن متابولیسم است که مانع از سنتز پروتئین لازم برای رشد مو می شود. درمان جایگزینی هورمون تیروئید گاهی اوقات از ماینوکسیدیل (Rogaine) برای تحریک فولیکول های مو استفاده می کند و باعث بهبود ریزش مو می شود. ماینوکسیدیل به بازیابی چرخه رشد طبیعی کمک می کند و از کوچک شدن یا قطع بیشتر رشته ها جلوگیری می کند. درمان منظم می تواند نازک شدن مو را معکوس کند و به موقع ترمیم طولانی تر و متراکم تر را تشویق کند.

ژلاتین نوعی پروتئین است که از کلاژن حیوانی به دست می آید و می توان آن را از استخوان، غضروف و پوست به دست آورد. به طور گسترده ای در تولید مواد غذایی به عنوان امولسیفایر، قوام دهنده و تثبیت کننده استفاده می شود. ارزش غذایی ژلاتین بسته به کیفیت و منبع متفاوت است. در این پاسخ، در مورد حقایق کلی تغذیه ژلاتین، فواید آن برای سلامتی، عوارض جانبی و اقدامات احتیاطی بحث خواهیم کرد.

ارزش غذایی:
ژلاتین یک پروتئین کامل در نظر گرفته می شود زیرا حاوی تمام 9 اسید آمینه ضروری است که بدن ما نمی تواند به تنهایی تولید کند. یک قاشق غذاخوری (15 گرم) ژلاتین معمولاً حدود 6 گرم پروتئین را فراهم می کند که تقریباً 12 درصد از مصرف توصیه شده روزانه را تشکیل می دهد. ژلاتین به غیر از محتوای پروتئینی که دارد، مقادیر کمی از مواد مغذی دیگر مانند چربی، کربوهیدرات ها و ویتامین ها نیز دارد. با این حال، شایان ذکر است که اکثر انواع ژلاتین حاوی هیچ فیبر یا مقادیر قابل توجهی از مواد معدنی ضروری نیستند.

فواید سلامتی ژلاتین چیست؟
1. از سلامت پوست حمایت می کند: ژلاتین سرشار از گلیسین است، اسید آمینه ای که می تواند به بهبود خاصیت ارتجاعی پوست و کاهش ظاهر چین و چروک کمک کند. همچنین به حفظ رطوبت در پوست کمک می کند که در نهایت به داشتن پوستی سالم کمک می کند.
2. به هضم کمک می کند: ژلاتین می تواند یک پوشش محافظ در اطراف دستگاه گوارش ایجاد کند، تجزیه غذا را کند می کند و به جلوگیری از نشت به جریان خون کمک می کند، در نتیجه التهاب را کاهش می دهد و هضم مناسب را تقویت می کند.
3. به سلامت استخوان کمک می کند: ژلاتین حاوی کلاژن است که با ایجاد حمایت ساختاری و خاصیت ارتجاعی نقش اساسی در حفظ سلامت استخوان ها دارد. می تواند به کاهش درد و سفتی مفاصل کمک کند و در عین حال به بازسازی استخوان نیز کمک کند.
4. عملکرد سیستم ایمنی را تقویت می کند: کلاژن همچنین برای تولید سلول های ایمنی بسیار مهم است و به حفظ عملکرد بهینه سیستم ایمنی کمک می کند.
5. به عنوان یک تقویت کننده طعم طبیعی عمل می کند: ژلاتین به عنوان یک تقویت کننده طعم طبیعی عمل می کند و آن را به گزینه ای عالی برای بهبود طعم و بافت در غذاهای مختلف، به ویژه در آماده سازی های خوش طعم تبدیل می کند.
6. می تواند به کاهش وزن کمک کند: فاکتور سیری موجود در ژلاتین می تواند به شما کمک کند کالری کمتری در طول روز مصرف کنید و در نهایت به کاهش وزن در طول زمان کمک می کند.

عوارض جانبی و اقدامات احتیاطی:
1. مواد تشکیل دهنده حیوانی: از آنجایی که ژلاتین از کلاژن حیوانی گرفته می شود، برای گیاهخواران یا وگان هایی که منابع گیاهی پروتئین را ترجیح می دهند، مناسب نیست.
2. واکنش های آلرژیک: اگرچه نادر است، برخی از افراد ممکن است واکنش های آلرژیک به ژلاتین را به دلیل منشا حیوانی آن تجربه کنند. علائم شامل کهیر، تورم در دهان و گلو، مشکل در تنفس و حتی آنافیلاکسی است.
3. محتوای سدیم بالا: برخی از مارک های ژلاتین می توانند حاوی سطوح بالایی از سدیم باشند که می تواند برای افراد مبتلا به فشار خون بالا یا کسانی که از رژیم غذایی کم سدیم پیروی می کنند، خطراتی برای سلامتی ایجاد کند.
4. آلودگی احتمالی: مصرف ژلاتین نیم پز می تواند منجر به آلودگی بالقوه سالمونلا شود و باعث مشکلات گوارشی مانند تهوع، استفراغ و اسهال شود.
5. ممکن است با داروها تداخل داشته باشد: برخی از داروها، مانند رقیق‌کننده‌های خون و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، می‌توانند با ژلاتین تداخل منفی داشته باشند، بنابراین در صورت مصرف هر دارویی، قبل از استفاده از آن با پزشک مشورت کنید.

ورزش بخشی ضروری از برنامه روزانه ما است و حفظ سطح خوبی از فعالیت بدنی برای سالم ماندن و تناسب اندام مهم است. با این حال، ورزش می تواند منجر به کم آبی بدن شود که می تواند عواقب جدی بر بدن داشته باشد. برای جلوگیری از مشکلات جدی سلامتی، آبرسانی مجدد بدن پس از ورزش بسیار مهم است. در این مقاله به اهمیت آبرسانی مجدد به بدن بعد از ورزش، بهترین راه برای آبرسانی مجدد بعد از تمرین، زمانی که نوشیدنی های ورزشی به آب ارجحیت دارند و علائم کم آبی بدن می پردازیم.
اهمیت آبرسانی مجدد به بدن بعد از ورزش
ورزش یک راه عالی برای رهایی از استرس و سوزاندن کالری است. با این حال، می تواند منجر به کم آبی بدن شود که می تواند عواقب جدی برای بدن داشته باشد. کم‌آبی بدن می‌تواند باعث خستگی، سرگیجه و همچنین گرفتگی و درد عضلانی شود. علاوه بر این، کم آبی بدن می تواند باعث شود که بدن بیشتر در معرض آسیب هایی مانند کشیدگی عضلات و رگ به رگ شدن قرار گیرد.
برای جلوگیری از این مشکلات جدی سلامتی، آبرسانی به بدن پس از ورزش بسیار مهم است. کم آبی بدن می تواند آب و الکترولیت های ضروری مانند سدیم، پتاسیم و منیزیم را از دست بدهد. این الکترولیت ها برای حفظ ضربان قلب سالم، انقباضات عضلانی و عملکرد عصبی ضروری هستند. اگر بدن این الکترولیت ها را از دست بدهد، می تواند باعث مشکلات سلامتی جدی مانند انقباضات عضلانی، کند شدن ضربان قلب و حتی ایست قلبی شود.
بهترین راه برای آبرسانی مجدد بعد از تمرین
آبرسانی به بدن بعد از ورزش برای جلوگیری از مشکلات جدی سلامتی بسیار مهم است. بهترین راه برای آبرسانی مجدد بعد از تمرین، مصرف یک نوشیدنی ورزشی است. نوشیدنی ورزشی نوشیدنی حاوی الکترولیت است که می تواند به جایگزینی آب و الکترولیت هایی که بدن در طول ورزش از دست می دهد کمک کند.
نوشیدنی های ورزشی به آب ترجیح داده می شوند زیرا حاوی الکترولیت هستند که می تواند از گرفتگی و درد عضلانی جلوگیری کند. علاوه بر این، نوشیدنی های ورزشی می توانند به جبران مایعات و الکترولیت های بدن به روشی آنی تر از آب کمک کنند. آب بخشی ضروری از بدن است، اما الکترولیت ها را تامین نمی کند، که می تواند باعث انقباض عضلانی و سایر مشکلات سلامتی شود.
چه زمانی نوشیدنی های ورزشی به آب ارجحیت دارند؟
زمانی که بدن مقدار قابل توجهی آب و الکترولیت ها را در حین ورزش از دست داده باشد، نوشیدنی های ورزشی به آب ارجحیت دارند. اگر بدن درگیر دویدن طولانی، شنا یا سایر ورزش‌های استقامتی باشد، این اتفاق می‌افتد. علاوه بر این، نوشیدنی‌های ورزشی می‌توانند به جبران مایعات و الکترولیت‌های بدن به روشی فوری‌تر از آب کمک کنند، که می‌تواند به جلوگیری از انقباضات عضلانی و سایر مشکلات سلامتی کمک کند.
نشانه های کم آبی بدن
کم آبی بدن می تواند علائم مختلفی از جمله سردرد، خستگی، سرگیجه، گرفتگی عضلات و درد ایجاد کند. علاوه بر این، کم آبی بدن می تواند باعث شود که بدن بیشتر در معرض آسیب هایی مانند کشیدگی عضلات و رگ به رگ شدن قرار گیرد. در اینجا برخی از علائم کم آبی که باید از آنها آگاه باشید آورده شده است:
سردرد و سرگیجه
خستگی و کم انرژی بودن
گرفتگی و درد عضلانی
دهان خشک
فقدان اشتها
مفاصل حساس یا متورم
نتیجه
آبرسانی به بدن بعد از ورزش برای جلوگیری از مشکلات جدی سلامتی مانند انقباضات عضلانی، کند شدن ضربان قلب و حتی ایست قلبی بسیار مهم است. مصرف یک نوشیدنی ورزشی بعد از ورزش برای جایگزینی آب و الکترولیت هایی که بدن در حین ورزش از دست می دهد بسیار مهم است. نوشیدنی های ورزشی به آب ترجیح داده می شوند زیرا حاوی الکترولیت هستند که می تواند از گرفتگی و درد عضلانی جلوگیری کند.
هنگامی که بدن مقدار قابل توجهی آب و الکترولیت ها را در حین ورزش از دست می دهد، مصرف یک نوشیدنی ورزشی می تواند به جبران مایعات و الکترولیت های بدن به روشی فوری تر از آب کمک کند، که می تواند به جلوگیری از انقباضات عضلانی و سایر مشکلات سلامتی کمک کند. مهم است که از علائم کم آبی آگاه باشید و در صورت بروز آنها به پزشک مراجعه کنید.



کم آبی می تواند علائم مختلفی ایجاد کند و مهم است که علائم کم آبی را بشناسید و در صورت بروز آنها به پزشک مراجعه کنید. کم آبی می تواند باعث مشکلات جدی سلامتی شود، از جمله انقباضات عضلانی، کند شدن ضربان قلب و حتی ایست قلبی. مصرف یک نوشیدنی ورزشی بعد از ورزش برای جایگزینی آب و الکترولیت هایی که بدن در حین ورزش از دست می دهد بسیار مهم است.
علاوه بر مصرف نوشیدنی ورزشی بعد از ورزش، مصرف آب در طول روز نیز ضروری است. آب برای حفظ وزن سالم بدن، تنظیم دمای بدن و اطمینان از عملکرد صحیح سلول های بدن ضروری است. نوشیدن حداقل هشت لیوان آب در روز توصیه می شود و مصرف آب در کنار نوشیدنی های ورزشی بعد از ورزش ضروری است.
توجه به این نکته ضروری است که کم آبی بدن می تواند به دلایل مختلفی از جمله تعریق بیش از حد، قرار گرفتن در معرض نور خورشید و برخی شرایط پزشکی رخ دهد. اگر هر یک از این علائم را تجربه می کنید، مهم است که در اسرع وقت به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.
نتیجه
آبرسانی مجدد به بدن پس از ورزش برای روابط عمومی بسیار مهم است
مسائل بهداشتی جدی رخ دهد. مهم است که علائم کم آبی را بشناسید و در صورت بروز آنها به پزشک مراجعه کنید. برای جایگزینی آب و الکترولیت هایی که بدن در حین ورزش از دست می دهد، بعد از ورزش یک نوشیدنی ورزشی مصرف کنید. علاوه بر این، مصرف آب در طول روز برای حفظ وزن بدن و اطمینان از عملکرد صحیح سلول های بدن مهم است.
سوالات متداول
Q1. آیا مصرف نوشیدنی های ورزشی بعد از ورزش بی خطر است؟
A1. مصرف نوشیدنی های ورزشی بعد از ورزش تا زمانی که به آنها حساسیت نداشته باشید بی خطر است.
Q2. بهترین راه برای آبرسانی مجدد بعد از تمرین چیست؟
A2. بهترین راه برای آبرسانی مجدد بعد از تمرین، مصرف یک نوشیدنی ورزشی است.
Q3. آیا نوشیدنی های ورزشی بر آب ارجحیت دارند؟
A3. نوشیدنی های ورزشی به آب ارجحیت دارند.
Q4. علائم کم آبی بدن چیست؟
A4. علائم کم آبی بدن شامل سردرد، خستگی، سرگیجه، گرفتگی عضلات و درد است.
Q5. آیا هنوز هم می توانید بعد از تمرین آب بنوشید؟
A5. بله، مصرف آب در طول روز حتی بعد از تمرین مهم است.
Q6. آیا نوشیدنی های ورزشی می توانند برای ریکاوری عضلات مفید باشند؟
A6. بله، نوشیدنی های ورزشی می توانند برای ریکاوری عضلات مفید باشند.
Q7. بهترین نوشیدنی ورزشی برای ریکاوری عضلات چیست؟
A7. بهترین نوشیدنی ورزشی برای ریکاوری عضلات یک نوشیدنی ورزشی غنی از پروتئین است.
Q8. آیا هنوز هم می توانید از طریق تعریق در حین ورزش آب از دست بدهید؟
A8. بله، هنوز هم می توانید از طریق تعریق در حین ورزش آب از دست بدهید، بنابراین مصرف آب برای جایگزینی آب و الکترولیت هایی که بدن از دست می دهد بسیار مهم است.


Q9. بهترین راه برای جلوگیری از کم آبی بدن در حین ورزش چیست؟
A9. بهترین راه برای جلوگیری از کم آبی بدن در حین ورزش، مصرف نوشیدنی ورزشی یا آب حاوی الکترولیت قبل، حین و بعد از تمرین است.
Q10. آیا مصرف کربوهیدرات بعد از ورزش مهم است؟
A10. بله، مصرف کربوهیدرات بعد از ورزش برای کمک به پر کردن گلیکوژن عضلانی و حمایت از ریکاوری ماهیچه‌ها مهم است.
Q11. آیا هنوز هم می توانید بعد از ورزش یک وعده غذایی پر کربوهیدرات بخورید؟
A11. بله، تا زمانی که دچار گرفتگی عضلانی یا سایر علائمی که ممکن است ناشی از قند خون پایین است، نباشید، همچنان می توانید بعد از ورزش یک وعده غذایی پر کربوهیدرات بخورید.
Q12. بهترین راه برای ریکاوری بعد از تمرین چیست؟
A12. بهترین راه برای ریکاوری پس از تمرین این است که به بدن خود اجازه استراحت، آرامش و ریکاوری بدهید. این می تواند شامل مصرف نوشیدنی ورزشی یا آب حاوی الکترولیت، انجام ورزش های سبک تا متوسط و استراحت بدن باشد.
Q13. آیا هنوز هم می توانید از حرکات کششی بعد از تمرین بهره مند شوید؟
A13. بله، شما همچنان می توانید از کشش بعد از تمرین برای کمک به بهبودی عضلات و کاهش خطر آسیب بهره مند شوید.
Q14. آیا هنوز هم می توانید عملکرد ورزشی خود را با یک رژیم غذایی غنی از پروتئین بهبود بخشید؟
A14. بله، یک رژیم غذایی غنی از پروتئین می تواند با کمک به شما در ترمیم و بازسازی بافت عضلانی به بهبود عملکرد ورزشی شما کمک کند.
Q15. چند نکته برای آبرسانی سالم در حین ورزش چیست؟
A15. برخی از نکات برای آبرسانی سالم در حین ورزش شامل نوشیدن آب یا نوشیدنی های ورزشی حاوی الکترولیت قبل، حین و بعد از تمرین، پرهیز از نوشیدنی ها و تنقلات شیرین و نوشیدن در حد اعتدال است.
Q16. آیا هنوز هم می توانید با یک رژیم غذایی غنی از پروتئین به طور جدی تمرین کنید؟
A16. بله، یک رژیم غذایی غنی از پروتئین می تواند به حمایت از یک رژیم ورزشی جدی کمک کند.
Q17. بهترین زمان برای مصرف غذاهای غنی از پروتئین چه زمانی است؟
A17. بهترین زمان برای مصرف غذاهای غنی از پروتئین در هر زمانی از روز به خصوص بعد از ورزش است.
Q18. آیا هنوز هم می توانید رژیم غذایی کم کربوهیدرات داشته باشید و همچنان از درد عضلانی بهبود پیدا کنید؟
A18. بله، یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات می تواند به بهبودی درد عضلانی کمک کند تا زمانی که قند خون پایین یا علائم دیگری را که می تواند ناشی از مصرف کم کربوهیدرات باشد، تجربه نکنید.
Q19. آیا هنوز هم می توانید از آسیب عضلانی با رژیم غذایی غنی از پروتئین بهبود پیدا کنید؟
A19. بله، یک رژیم غذایی غنی از پروتئین می تواند با کمک به بدن شما برای ترمیم و بازسازی بافت عضلانی آسیب دیده، به بهبود آسیب عضلانی کمک کند.
Q20. بهترین راه برای حفظ وزن سالم چیست؟
A20. وزن بدن سالم را می توان از طریق ترکیبی از یک رژیم غذایی متعادل، فعالیت بدنی منظم و خواب کافی حفظ کرد.
Q21. بهترین راه برای حفظ توده عضلانی چیست؟
A21. وزن بدن سالم و فعالیت بدنی منظم می تواند به حفظ توده عضلانی کمک کند.
Q22. آیا هنوز هم می توانید توده عضلانی را با رژیم کم کربوهیدرات حفظ کنید؟
A22. بله، یک رژیم کم کربوهیدرات می تواند به حفظ توده عضلانی کمک کند تا زمانی که قند خون پایین یا علائم دیگری را که می تواند ناشی از مصرف کم کربوهیدرات باشد، تجربه نکنید.

آیا بعد از تمرین به کربوهیدرات نیاز دارید؟
کربوهیدرات ها یک منبع سوخت ضروری برای بدن هستند، به ویژه در هنگام ورزش. بعد از تمرین، بدن شما نیاز دارد که ذخایر انرژی خود را دوباره پر کند و کربوهیدرات ها کارآمدترین راه برای انجام این کار هستند. هنگامی که ورزش می کنید، ماهیچه های شما مقدار قابل توجهی کربوهیدرات را برای سوخت رسانی به ورزش مصرف می کنند. بر اساس مطالعه‌ای که توسط شورای آمریکایی ورزش (ACE) انجام شده است، در طول ورزش شدید، بدن شما حدود 30 تا 35 گرم کربوهیدرات به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در ساعت مصرف می‌کند.
مصرف کربوهیدرات بعد از تمرین برای کمک به پر کردن ذخایر انرژی و حمایت از ریکاوری عضلات بسیار مهم است. بدون کربوهیدرات کافی، بدن شما ممکن است بافت ماهیچه ای خود را برای انرژی تجزیه کند، که می تواند منجر به آسیب عضلانی و التهاب شود. علاوه بر این، کربوهیدرات ها می توانند با افزایش سطح سروتونین و دوپامین در مغز به کاهش استرس و بهبود خلق و خو کمک کنند.
فواید مصرف کربوهیدرات بعد از ورزش چیست؟
مصرف کربوهیدرات بعد از ورزش علاوه بر کمک به پر کردن ذخایر انرژی، فواید دیگری نیز دارد. اینجا چندتایی هستند:
1. بهبود ریکاوری عضلات: همانطور که قبلا ذکر شد، کربوهیدرات ها کارآمدترین منبع سوخت برای عضلات شما در طول تمرین هستند. با مصرف آن‌ها بلافاصله پس از تمرین، می‌توانید به ریکاوری عضلات کمک کرده و از آسیب عضلانی جلوگیری کنید.
2. کاهش درد عضلانی: کربوهیدرات ها با کاهش درد عضلانی ارتباط دارند. بعد از تمرین، عضلات شما ممکن است در اثر فعالیت بدنی که تجربه کرده‌اند، درد داشته باشند. با مصرف کربوهیدرات ممکن است درد عضلانی کمتری را تجربه کنید.
3. حمایت از سلامت کلی: کربوهیدرات ها یک درشت مغذی مهم هستند که بدن برای سلامتی مطلوب به آن نیاز دارد. آنها منبع اصلی انرژی برای مغز هستند و در بسیاری از عملکردهای مهم فیزیولوژیکی نقش دارند. علاوه بر این، کربوهیدرات ها برای حفظ وزن سالم و حمایت از سلامت قلب و عروق مهم هستند.
کربوهیدرات هایی که باید بعد از تمرین بخورید چیست؟
خوردن کربوهیدرات‌ها پس از تمرین باید بر بهره‌مندی بیشتر از مزایایی که ارائه می‌کنند تمرکز کند. در اینجا چند پیشنهاد وجود دارد:
1. تمرکز بر کربوهیدرات های پیچیده: کربوهیدرات های پیچیده مفیدترین نوع کربوهیدرات برای ریکاوری و رشد عضلات هستند. آنها حاوی کربوهیدرات های دیر هضم هستند که به حمایت از عملکرد ماهیچه ها و ارتقای سطح قند خون سالم کمک می کنند. به عنوان مثال می توان به غلات کامل، میوه ها، سبزیجات و حبوبات اشاره کرد.
2. مقداری پروتئین بخورید: در حالی که کربوهیدرات ها منبع اصلی انرژی برای بدن هستند، پروتئین همچنان برای ریکاوری و رشد عضلات مهم است. خوردن مقدار کمی پروتئین بعد از تمرین می تواند به ترمیم عضلات کمک کند و باعث بهبودی سالم در تمرین شود.
3. آن را در مقدار متوسط نگه دارید: مصرف بیش از حد کربوهیدرات ها بعد از تمرین می تواند منجر به افزایش سطح قند خون شود که ممکن است برای مبتلایان به دیابت یا هیپوگلیسمی مشکلاتی ایجاد کند. به طور کلی مقدار متوسط ​​پس از تمرین توصیه می شود.
4. صبر کنید تا زمان خواب باشد: خوردن مقادیر زیادی کربوهیدرات قبل از خواب می تواند ریتم انرژی طبیعی بدن را مختل کند و منجر به افزایش بیداری در طول شب شود.
زمان مصرف کربوهیدرات بعد از تمرین چه زمانی است؟
در حالی که مصرف کربوهیدرات بعد از تمرین مهم است، همچنین مهم است که بهترین زمان برای انجام این کار را در نظر بگیرید. در اینجا چند نکته وجود دارد:
1. صبر کنید تا عضلات شما ریکاوری شوند: همانطور که قبلا ذکر شد، مصرف کربوهیدرات بلافاصله پس از تمرین برای ریکاوری عضلات مفید است. اگر بعد از تمرین خیلی زود ورزش کنید، ممکن است عضلات شما همچنان در حالت التهاب باشند و مصرف کربوهیدرات در این زمان ممکن است آن را تشدید کند.
2. صبر کنید تا تمرین خود را به پایان برسانید: در حالی که مصرف کربوهیدرات بعد از تمرین مهم است، همچنین مهم است که منتظر بمانید تا قبل از تمرین خود را به پایان برسانید. این به این دلیل است که بدن شما قبل از مصرف کربوهیدرات به زمان نیاز دارد تا استراحت کند و بهبود یابد.
3. ترجیحات شخصی خود را در نظر بگیرید: برخی از افراد ممکن است بر اساس ترجیح شخصی خود ترجیح دهند قبل یا بعد از شام کربوهیدرات مصرف کنند. اگر دیابت نوع 1 یا 2 دارید، مهم است که در مصرف کربوهیدرات از یک روال ثابت پیروی کنید. توصیه می شود به طور منظم سطح قند خون خود را بررسی کنید و فقط در مواقعی که سطح قند خون زیر 100 میلی گرم در دسی لیتر است، کربوهیدرات مصرف کنید.
3. پاسخ بدن خود را زیر نظر بگیرید: هنگامی که برای اولین بار بعد از تمرین شروع به مصرف کربوهیدرات می کنید، مهم است که واکنش بدن خود را زیر نظر داشته باشید تا مطمئن شوید که هیچ اثر منفی را تجربه نمی کنید. اگر درد عضلانی، خستگی یا افزایش سریع سطح قند خون را تجربه می کنید، ممکن است برای شروع مصرف کربوهیدرات خیلی زود باشد.
4. صبر کنید تا عضلات شما به طور کامل ریکاوری شوند: مهم است که به عضلات خود فرصت دهید تا بعد از تمرینات خود را ریکاوری و بازسازی کنند. در حین مصرف کربوهیدرات

اختلالات آدرنال: غدد فوق کلیوی که در بالای کلیه ها قرار دارند، هورمون هایی تولید می کنند که به تنظیم بسیاری از عملکردهای بدن از جمله فشار خون، متابولیسم، پاسخ به استرس و فعالیت سیستم ایمنی کمک می کنند. هنگامی که این غدد بیمار یا ناکارآمد می شوند، می توانند علائم و مشکلات سلامتی مختلفی به نام اختلالات آدرنال ایجاد کنند.

دو نوع اصلی اختلالات آدرنال شامل نارسایی اولیه (یا مرکزی) آدرنال و نارسایی ثانویه آدرنال است. نارسایی اولیه آدرنال به شرایطی اطلاق می‌شود که آدرنال‌ها قادر به تولید کورتیزول و آلدوسترون کافی نیستند، در حالی که نارسایی ثانویه آدرنال زمانی رخ می‌دهد که آدرنال تولید تمام هورمون‌های استروئیدی را متوقف کند. برخی از علل شایع نارسایی آدرنال عبارتند از بیماری‌های خودایمنی مانند بیماری آدیسون، تومورها، برداشتن غده آدرنال با جراحی و عفونت‌ها. نارسایی ثانویه آدرنال ممکن است ناشی از آسیب غدد فوق کلیوی به دلیل آسیب، مسمومیت یا برخی داروها باشد.

درمان‌های پزشکی مرسوم برای اختلالات آدرنال: گزینه‌های درمانی مرسوم برای اختلالات آدرنال به علت زمینه‌ای و شدت علائم بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر فردی مبتلا به بیماری آدیسون باشد، پزشک احتمالاً قرص یا تزریق هیدروکورتیزون را برای جایگزینی هورمون کورتیزول از دست رفته تجویز می کند. اگر فردی مبتلا به سندرم کوشینگ باشد، پزشکان معمولاً داروهایی را برای کاهش سطح کورتیزول و به طور بالقوه جراحی برای برداشتن رسوبات چربی اضافی در ناحیه میانی توصیه می کنند. در برخی موارد، افراد مبتلا به نارسایی شدید آدرنال ممکن است به تزریق منظم هورمون های مصنوعی از طریق ورید (به نام درمان جایگزین) نیاز داشته باشند. با این حال، رویکردهای جایگزین/مکمل نیز برای مدیریت مسائل مختلف آدرنال مانند استفاده از گیاهان، طب سوزنی و غیره در حال بررسی هستند، اما قبل از اینکه بتوان نتیجه‌گیری قوی در مورد اثربخشی انجام داد، باید تحقیقات بیشتری انجام شود.

بیماری آدیسون: بیماری آدیسون یک بیماری نادر است که به دلیل از دست دادن ناگهانی توانایی غدد فوق کلیوی برای ساخت کورتیکواستروئیدها ایجاد می شود. اغلب از آن به عنوان نارسایی اولیه آدرنال یاد می شود زیرا مشکل ریشه در خود غدد فوق کلیوی است نه سندرم کوشینگ: از سوی دیگر، سندرم کوشینگ یک بیماری کمتر شایع است که با سطوح بالای کورتیزول تولید شده توسط غدد فوق کلیوی مشخص می شود. این معمولاً در نتیجه مصرف بیش از حد داروهای کورتیکواستروئیدی اگزوژن یا داشتن توموری که کورتیزول اضافی تولید می کند اتفاق می افتد. علائم مرتبط با این اختلال شامل افزایش وزن، افزایش اشتها، صورت گرد، قوز بوفالو، ضعف عضلانی و سطوح پایین پتاسیم در میان سایر موارد بسته به حساسیت فردی است. افرادی که از سندرم کوشینگ درمان نشده رنج می برند، خطر ابتلا به چندین عارضه جدی مانند دیابت شیرین، فشار خون بالا، پوکی استخوان و بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهند. بنابراین، تشخیص زودهنگام و مدیریت مناسب برای جلوگیری از عوارض طولانی مدت و مرگ و میر مرتبط با این اختلال بسیار مهم است (منبع: زندگی سبز).

هموکروماتوز (HC) بیماری است که در آن بدن پروتئین های زیادی از آهن می سازد که می تواند منجر به آسیب اندام شود. این وضعیت بیشتر مردان مسن را تحت تاثیر قرار می دهد و به خوبی درک نشده است. هیچ درمانی ندارد اما راه های موثری برای کنترل پیشرفت آن وجود دارد. علاوه بر این، اگر اخیراً تشخیص داده شده است که هموکروماتوز دارید، مهم است که با رعایت رژیم غذایی و سبک زندگی که توسط پزشک تجویز شده است، گام‌هایی در جهت زندگی سالم‌تر بردارید. همچنین تحقیقاتی در مورد اینکه چگونه افراد مبتلا به این اختلال می توانند عامل خطر خود را کاهش دهند و از طریق ورزش یا سایر فعالیت ها مانند ورزش در فضای باز از بیماری جلوگیری کنند، وجود دارد.



علائم شامل درد مفاصل، خستگی، تغییرات پوستی و کاهش وزن است. آهن زمانی که در اندام هایی مانند کبد و قلب انباشته می شود، می تواند باعث ایجاد زخم های کبدی به نام سیروز شود. علائم دیگر ممکن است شامل تعداد کم گلبول های سفید خون یا یرقان - رنگ نارنجی پوست و چشم - باشد که نشان دهنده اضافه بار شدید آهن است. افرادی که جراحی سرطان انجام داده اند بیشتر در معرض خطر ابتلا به HC هستند زیرا اغلب در طول عمل تزریق خون دریافت می کنند. زمانی که فردی به دلیل بیماری های مزمن مانند لوسمی یا مولتیپل اسکلروزیس در طول زندگی خود به طور منظم تزریق خون دریافت می کند، این خطر حتی بیشتر می شود. در موارد نادر، HC ممکن است ناشی از جهش های ژنتیکی باشد که به این معنی است که اعضای خانواده بیشتر از جمعیت متوسط در معرض خطر هستند.


امروزه چندین گزینه دارویی مختلف از جمله مکمل های ویتامین E، درمان فلبوتومی که شامل برداشتن مقداری از تجمع مایع اضافی در داخل سلول ها از طریق یک سوزن به داخل رگ ها، داروهای تعدیل کننده ایمنی است که به تحریک تولید مغز استخوان کمک می کند تا بتواند گلبول های قرمز جدید را سریعتر تولید کند، وجود دارد. داروهایی که برای بیماری های خودایمنی مانند RA/Lupus و غیره استفاده می شوند و در نهایت شلاتورهای آهن که به طور خاص برای حذف سطوح اضافی آهن در بدن ما طراحی شده اند. این داروها معمولاً به صورت داخل وریدی در بیمارستان تحت نظر پزشکان تجویز می شوند.