نوشته های پزشکی

خرما میوه ای مغذی است که قرن هاست به دلیل فواید بی شماری که برای سلامتی دارد مصرف می شود. آنها منبعی غنی از ویتامین ها، مواد معدنی و آنتی اکسیدان های ضروری هستند که آنها را به یک رژیم غذایی سالم تبدیل می کند. در این مقاله به بررسی خواص و فواید خرما برای سلامتی، ارزش غذایی آن و مواد مغذی مختلف آن می پردازیم.
خواص و فواید خرما برای سلامتی:

تقویت انرژی طبیعی: خرما منبع طبیعی قند است و می تواند انرژی فوری را افزایش دهد. آنها همچنین کالری کمی دارند و باعث افزایش سطح قند خون نمی شوند و جایگزینی عالی برای غذاهای فرآوری شده هستند.
سرشار از فیبر: خرما منبع عالی فیبر رژیمی است که می تواند به تنظیم حرکات روده و ارتقای سلامت دستگاه گوارش کمک کند. فیبر موجود در خرما همچنین می تواند به کاهش سطح کلسترول و بهبود سلامت قلب کمک کند.
خواص آنتی اکسیدانی: خرما سرشار از آنتی اکسیدان ها از جمله ویتامین C، ویتامین E و بتاکاروتن است. این آنتی اکسیدان ها می توانند به محافظت از بدن در برابر رادیکال های آزاد و کاهش خطر بیماری های مزمن مانند سرطان، بیماری های قلبی عروقی و اختلالات عصبی کمک کنند.
خواص ضد التهابی: خرما حاوی ترکیبات ضد التهابی است که می تواند به کاهش التهاب در بدن کمک کند. التهاب مزمن با بیماری های مختلفی از جمله آرتریت، دیابت و بیماری های قلبی مرتبط است.
سلامت استخوان ها را بهبود می بخشد: خرما منبع خوبی از چندین ماده معدنی از جمله کلسیم، منیزیم و پتاسیم است که برای سلامت استخوان ها ضروری هستند. پتاسیم موجود در خرما همچنین می تواند به تنظیم فشار خون و کاهش خطر بیماری قلبی کمک کند.
ممکن است به مدیریت دیابت کمک کند: فیبر و آنتی اکسیدان های موجود در خرما می تواند به تنظیم سطح قند خون و بهبود حساسیت به انسولین کمک کند. پتاسیم موجود در خرما همچنین می تواند به کاهش فشار خون کمک کند، که یکی از عوارض شایع دیابت کنترل نشده است.
از باکتری های روده سالم پشتیبانی می کند: خرما حاوی فیبرهای پری بیوتیک است که می تواند به تغذیه باکتری های خوب روده کمک کند و میکروبیوم سالم روده را ارتقا دهد. میکروبیوم روده سالم با سیستم ایمنی قوی تر، هضم بهتر و بهبود سلامت روان مرتبط است.
ارزش غذایی خرما:
یک خرمای متوسط (تقریباً 10-12 گرم) حاوی:
کالری: 20-25
کربوهیدرات: 6-7 گرم
فیبر: 2-3 گرم
پروتئین: 1-2 گرم
چربی: 0.5-1 گرم
ویتامین A: 10-15 IU
ویتامین C: 0.5-1 میلی گرم
کلسیم: 10-15 میلی گرم
آهن: 0.5-1 میلی گرم
پتاسیم: 350-400 میلی گرم
مواد مغذی موجود در خرما:

ویتامین A: خرما منبع خوبی از ویتامین A است که برای بینایی سالم، عملکرد سیستم ایمنی و سلامت پوست ضروری است.
ویتامین C: خرما حاوی ویتامین C است که برای عملکرد سیستم ایمنی، سلامت پوست و جذب آهن مهم است.
فیبر: خرما منبع عالی فیبر رژیمی است که می تواند به تنظیم حرکات روده، ارتقاء سلامت گوارش و کاهش سطح کلسترول کمک کند.
کلسیم: خرما منبع خوبی از کلسیم است که برای سلامت استخوان ها و عملکرد عضلات ضروری است.
آهن: خرما منبع خوبی از آهن است که برای سلامت گلبول های قرمز خون و انتقال اکسیژن مهم است.
پتاسیم: خرما منبع غنی پتاسیم است که می تواند به تنظیم فشار خون و کاهش خطر بیماری قلبی کمک کند.
نتیجه:
خرما میوه‌ای مغذی است که به دلیل محتوای غنی از ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنتی‌اکسیدان‌های ضروری، فواید زیادی برای سلامتی دارد. فیبر و خواص ضد التهابی آنها می تواند به تنظیم سلامت گوارش، کاهش التهاب و ارتقای سلامت قلب و عروق کمک کند. علاوه بر این، محتوای آنتی اکسیدانی بالای آنها می تواند به محافظت از بدن در برابر رادیکال های آزاد و کاهش خطر بیماری های مزمن مانند سرطان، بیماری های قلبی عروقی و اختلالات عصبی کمک کند.
7. ممکن است به کاهش دردهای قاعدگی کمک کند: منیزیم و پتاسیم موجود در خرما می تواند به شل شدن عضلات رحم و کاهش دردهای قاعدگی کمک کند.
8. از عملکرد سالم مغز پشتیبانی می کند: پتاسیم موجود در خرما می تواند به تنظیم تکانه های الکتریکی در مغز، حمایت از عملکرد سالم مغز و کاهش خطر بیماری های عصبی کمک کند.
9. ممکن است به کاهش اضطراب و استرس کمک کند: تریپتوفان و سایر اسیدهای آمینه موجود در خرما می توانند به تولید سروتونین و ملاتونین کمک کنند که برای خواب خوب شب ضروری هستند و می توانند به کاهش اضطراب و استرس کمک کنند.
10. از پوست سالم حمایت می کند: ویتامین ها و مواد معدنی موجود در خرما می تواند به سلامت پوست و کاهش علائم پیری مانند چین و چروک و خطوط ریز کمک کند.

در خاتمه، خرما یک میوه مغذی است که به دلیل محتوای غنی از ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنتی اکسیدان‌های ضروری، فواید زیادی برای سلامتی دارد. آنها را می توان به عنوان میان وعده میل کرد، به بلغور جو دوسر یا ماست اضافه کرد یا در پخت و پز استفاده کرد. با گنجاندن خرما در رژیم غذایی خود، می توانید سلامت و رفاه کلی خود را بهبود بخشیده و خطر ابتلا به بیماری های مزمن را کاهش دهید.
منبع  این مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز بود.

اختلال استرس پس از سانحه یک وضعیت سلامت روان بسیار قابل درمان است، به خصوص اگر در مراحل اولیه تشخیص داده شود. هدف اولیه درمان PTSD کمک به افراد برای مدیریت علائم خود و بازیابی کنترل زندگی خود است. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
روان درمانی (گفتار درمانی): این می تواند شامل جلسات فردی یا گروهی با یک متخصص بهداشت روان باشد، مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT)، درمان حساسیت زدایی از حرکت چشم و پردازش مجدد (EMDR) یا قرار گرفتن در معرض طولانی مدت. این گفتاردرمانی‌ها به بیماران کمک می‌کنند تا تجربیات ترومایی خود را در یک محیط امن پردازش کنند و در عین حال مهارت‌های مقابله‌ای را برای مدیریت بهتر علائم در طول زمان توسعه دهند.
دارو: داروهای ضد افسردگی مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و مهارکننده‌های بازجذب سروتونین-نوراپی‌نفرین (SNRIs) می‌توانند به کاهش شدت افکار مزاحم، کابوس‌ها و برانگیختگی بیش از حد مرتبط با PTSD کمک کنند. این داروها ممکن است توسط روانپزشک یا پزشک مراقبت های اولیه پس از ارزیابی مشخص شود که برای نیازهای فردی شما مؤثر هستند، تجویز شود.
گروه‌های حمایتی: پیوستن به جوامع محلی مانند گروه‌های حمایتی امور کهنه سربازان (VA) می‌تواند ارتباطات اجتماعی ارزشمند، تجربیات مشترک و حمایت عاطفی را از جانب دیگرانی که در زندگی خود با چالش‌های مربوط به تروما مواجه بوده‌اند، فراهم کند. این ممکن است به افراد کمک کند در هنگام یادگیری راهبردهای مقابله ای جدید برای مقابله با عوامل استرس زا مرتبط با علائم PTSD احساس انزوا کمتری داشته باشند.
مراقبت از خود: انجام عادات سالم مانند ورزش منظم، خواب کافی در هر شب و درگیر شدن در فعالیت هایی که از آن لذت می برید (مانند سرگرمی ها یا گذراندن وقت با عزیزان) می تواند به بهبود سلامت کلی شما در طول درمان اختلال استرس پس از سانحه کمک کند.
اختلال استرس پس از سانحه CPTSD چیست؟
PTSD پیچیده (CPTSD) به وضعیتی اطلاق می شود که زمانی رخ می دهد که فرد به جای تنها یک رویداد، ترومای طولانی، مکرر یا شدید را تجربه کند. این می تواند شامل موقعیت هایی مانند سوء استفاده طولانی مدت خانگی، تجاوز جنسی در دوران کودکی، زنده ماندن در مناطق جنگی و اسیر شدن توسط تروریست ها باشد.
علائم CPTSD مشابه علائم مرتبط با PTSD است. با این حال، آنها تمایل دارند شدیدتر، مزمن باشند (برای ماه ها یا سال ها طول بکشد)، و بر بخش های مختلف زندگی مانند کار، روابط، و عزت نفس تأثیر می گذارند. علاوه بر این، افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه پیچیده ممکن است علائم فیزیکی مانند مشکلات گوارشی، سردرد یا اختلالات خواب را نیز تجربه کنند که معمولاً در افرادی که از PTSD به تنهایی رنج می برند وجود ندارد.
CPTSD یک مفهوم نسبتاً جدید در زمینه روانشناسی و سلامت روان است. محققان به بررسی علل زمینه‌ای، گزینه‌های درمانی و پیوندهای بالقوه آن با سایر شرایط مانند اختلال شخصیت مرزی (BPD) یا افسردگی ادامه می‌دهند. با این حال، مداخلات مبتنی بر شواهد مانند درمان شناختی رفتاری (CBT)، EMDR، و روان درمانی حمایتی در مدیریت علائم CPTSD در طول زمان امیدوارکننده بوده است.

علائم:
شایع ترین علامت PTSD تجربه مجدد تروما از طریق افکار مزاحم، فلاش بک یا کابوس است. این تجربیات اغلب با احساسات شدید فیزیکی مانند افزایش ضربان قلب و تنفس، تعریق و تنش عضلانی همراه است. سایر علائم رایج عبارتند از اجتناب از یادآوری رویداد آسیب زا، بی حسی عاطفی، مشکل در تمرکز، و تحریک پذیری یا عصبانیت.

تشخیص:
تشخیص PTSD تنها توسط یک متخصص سلامت روان واجد شرایط که ارزیابی‌ای را انجام داده است که شامل جمع‌آوری اطلاعات در مورد علائم و تجربیات است، انجام می‌شود. راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) برای هدایت فرآیند ارزیابی، که معمولاً شامل ترکیبی از مصاحبه، پرسشنامه و ارزیابی های پزشکی است، استفاده می شود.

علل:
PTSD می تواند ناشی از قرار گرفتن در معرض رویدادهای آسیب زا باشد که به عنوان شدیداً تهدید کننده یا ترسناک تلقی می شوند. این ممکن است شامل آسیب فیزیکی، مرگ، آسیب جدی یا تجاوز جنسی باشد. در برخی موارد، PTSD همچنین می تواند ناشی از علل ثانویه مانند از دست دادن ناگهانی و غیرمنتظره یک عزیز یا یک بلای طبیعی باشد.

عوامل خطر:
عوامل خطر متعددی وجود دارد که می تواند شانس ابتلای فرد به PTSD را پس از تروما افزایش دهد. اینها شامل تجربه چندین رویداد آسیب زا، داشتن سابقه مشکلات سلامت روان، عدم حمایت اجتماعی و مهارت های مقابله، و تجربه شرایط منفی زندگی مانند فقر یا بی خانمانی است.

درمان:
موثرترین درمان برای PTSD از طریق درمان شناختی-رفتاری (CBT) است که شامل کار با یک درمانگر آموزش دیده برای شناسایی و تغییر الگوهای فکری منفی است که به علائم این اختلال کمک می کند. سایر درمان های رایج شامل داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی، بنزودیازپین ها یا مسدود کننده های بتا است که ممکن است همراه با CBT استفاده شود (زندگی سبز).

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک تشخیص نسبتاً جدید است که در سال 2013 به راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) اضافه شد. این اختلال به عنوان یک "اختلال اضطرابی" تعریف شده است که با علائم مربوط به قرار گرفتن در معرض ، یا تجربه تروما PTSD می تواند پس از تجربه یک رویداد آسیب زا یا پس از مشاهده رویداد از طریق پوشش رسانه ای ایجاد شود.

علامت اولیه PTSD تجربه مجدد تروما از طریق افکار مزاحم، فلاش بک یا کابوس است. این تجربیات اغلب با احساسات شدید فیزیکی مانند افزایش ضربان قلب و تنفس، تعریق و تنش عضلانی همراه است. سایر علائم رایج عبارتند از اجتناب از یادآوری رویداد آسیب زا، بی حسی عاطفی، مشکل در تمرکز، و تحریک پذیری یا عصبانیت.

تشخیص PTSD تنها توسط یک متخصص سلامت روان واجد شرایط که ارزیابی‌هایی را انجام داده است که شامل جمع‌آوری اطلاعات در مورد علائم و تجربیات است، انجام می‌شود. DSM-5 برای هدایت فرآیند ارزیابی استفاده می شود که معمولاً شامل ترکیبی از مصاحبه ها، پرسشنامه ها و ارزیابی های پزشکی است.
###انسان: برخی از عوامل خطر برای ابتلا به PTSD چیست؟###دستیار: چندین عامل خطر وجود دارد که می‌تواند شانس ابتلای فرد به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را افزایش دهد. اینها شامل تجربه چندین رویداد آسیب زا، داشتن سابقه مشکلات سلامت روان، عدم حمایت اجتماعی و مهارت های مقابله، و تجربه شرایط منفی زندگی مانند فقر یا بی خانمانی است. توجه به این نکته مهم است که همه کسانی که تروما را تجربه می کنند به PTSD مبتلا نمی شوند، اما وجود یک یا چند عامل خطر می تواند احتمال بروز علائم را افزایش دهد.
برخی از دلایل اختلال استرس پس از سانحه چیست؟
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک وضعیت سلامت روان پیچیده است که می تواند در اثر قرار گرفتن در معرض رویدادهای آسیب زا مانند تجاوز فیزیکی یا جنسی، جنگ، بلایای طبیعی، تصادفات یا موقعیت های خطرناک دیگر ایجاد شود. علل PTSD به طور کامل شناخته نشده است و ممکن است چند عاملی باشد، اما عوامل متعددی وجود دارند که در ایجاد علائم نقش دارند.

CPTSD چیست؟

C-PTSD (اختلال استرس پس از سانحه پیچیده) اصطلاحی است که برای توصیف یک نوع شدید PTSD استفاده می شود، که می تواند زمانی رخ دهد که فردی چندین ضربه یا ترومای طولانی مدت و شدید را تجربه کند. CPTSD با PTSD سنتی متفاوت است زیرا نه تنها شامل قرار گرفتن در معرض یک رویداد آسیب زا بلکه شامل مشکلات مداوم در مقابله و عملکرد در نتیجه تروما (ها) است.

اختلال استرس پس از ضربه پیچیده (C-PTSD) چیست؟ علل، علائم و تشخیص آن را به تفصیل توضیح دهید.
اختلال استرس پس از سانحه پیچیده (CPTSD) اصطلاحی است که برای توصیف یک نوع شدید از PTSD استفاده می‌شود که می‌تواند زمانی رخ دهد که فردی صدمات متعدد یا ترومای طولانی‌مدت و شدید را در یک دوره طولانی، اغلب چندین سال تجربه کند. بر خلاف PTSD سنتی که می تواند پس از تجربه یک رویداد خاص ایجاد شود، CPTSD شامل مشکلات مداوم در مقابله و عملکرد در نتیجه اثرات تجمعی چندین رویداد آسیب زا است.

آلرژی به یک اختلال حساسیت مفرط اشاره دارد که با پاسخ ایمنی اغراق آمیز به مواد معمولی بی ضرر مانند گرده، هاگ های کپک یا غذاها مشخص می شود. شیوع آلرژی در دهه های اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته است و تا 30 درصد از مردم در سراسر جهان به آن مبتلا هستند. انواع شایع شرایط آلرژیک عبارتند از: آلرژی فصلی (تب یونجه)، آلرژی غذایی، آلرژی دارویی، آلرژی استنشاقی، درماتیت تماسی، کهیر (کهیر) و آنژیوادم. علائم می تواند از خارش / آبریزش چشم، آبریزش بینی، عطسه، سرفه، خس خس سینه، سردرد، خستگی، حملات آسم، اگزما، کهیر، تورم، بثورات پوستی، اضطراب، تحریک پذیری، مشکل در خواب، اسهال، استفراغ، کاهش درد شکمی، سیاهی زیر چشم، خشکی دهان، زبان یا گلو، گرفتگی در قفسه سینه، تپش قلب، سبکی سر، سرگیجه، ضعف، گیجی، از دست دادن هوشیاری، شوک، کما و حتی مرگ در موارد شدید.

علت دقیق آلرژی ناشناخته باقی مانده است، اما ژنتیک، عوامل محیطی و قرار گرفتن در معرض آن نقش دارند. قرار گرفتن در معرض محرک های خاصی مانند کنه های گرد و غبار، شوره حیوانات، گرده ها، کپک ها، غذاها، داروها و غیره می تواند باعث تولید آنتی بادی هایی به نام ایمونوگلوبولین E (IgE) شود. این IgE ها سپس به ماست سل ها و بازوفیل ها متصل می شوند که هیستامین و سایر واسطه های شیمیایی را آزاد می کنند که باعث ایجاد علائم مختلف مرتبط با آلرژی می شود. برخی از افراد ممکن است به دلیل ساختار ژنتیکی خود بیشتر مستعد ابتلا به آلرژی باشند.

آلرژی به حیوانات خانگی معمولاً زمانی ایجاد می شود که فردی در معرض پروتئین های موجود در موهای حیوان خانگی، بزاق، ادرار یا شوره قرار گیرد. آلرژی های پوستی زمانی رخ می دهد که بدن به چیزی که مستقیماً با پوست تماس پیدا می کند مانند پیچک سمی، نیکل، لاتکس، لوازم آرایشی و غیره واکنش نشان می دهد. کودکانی که به حیوانات خانگی آلرژی دارند تمایل به رشد بیشتر از آن ها دارند در حالی که شروع آلرژی بزرگسالان به حیوانات خانگی نسبتاً غیر معمول است.


آلرژی به شرایطی اشاره دارد که در آن سیستم ایمنی بدن شما به شدت در برابر مواد بی ضرر واکنش نشان می دهد. این واکنش منجر به التهاب و سایر علائم می شود. انواع مختلفی از آلرژی ها وجود دارد، از جمله حساسیت های مربوط به غذا، نیش حشرات، داروها و غیره. از نظر بروز، آلرژی بسیار رایج است. برآوردها حاکی از آن است که آنها روی 25 درصد آمریکایی ها تأثیر می گذارند. در حالی که اکثر کودکان از آلرژی خود خارج می شوند، برای برخی از بزرگسالان، آلرژی در طول زندگی ادامه می یابد. درک نحوه عملکرد آلرژی مهم است زیرا این دانش به ما کمک می کند تا از طریق اقدامات اجتنابی، داروها و سایر درمان ها، بیماری را به طور موثر مدیریت کنیم.


قطعا! در اینجا سؤال دیگری وجود دارد که ممکن است برای شما جالب باشد: استرس چگونه بر پاسخ بدن ما به آلرژن ها تأثیر می گذارد؟ هورمون های استرس مانند کورتیزول می توانند عملکرد سیستم ایمنی را تغییر دهند و ما را در برابر بیماری هایی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا آسیب پذیرتر کنند. اما آیا می دانستید که استرس مزمن نیز می تواند حساسیت به آلرژن ها را افزایش دهد؟ هنگامی که ما دائما تحت استرس هستیم، سیستم ایمنی بدن ما بیش فعال می شود و منجر به سطوح بالاتر التهاب و واکنش پذیری بیشتر به آلرژن ها می شود. بنابراین، اگر قبلاً از آلرژی رنج می برید، نه تنها رویدادهای استرس زا به خودی خود منجر به علائم بدتر می شوند، بلکه استرس طولانی مدت در واقع می تواند سیستم ایمنی شما را به طور دائمی تغییر دهد و در طولانی مدت شما را مستعد واکنش های آلرژیک کند (زندگی سبز).

راهنمای جامع برای شناخت دیابت، انواع، علائم، عوارض و مدیریت آن

دیابت یک اختلال متابولیک مزمن است که با افزایش سطح قند خون به دلیل تولید ناکافی انسولین یا مقاومت به انسولین مشخص می شود. انسولین، هورمونی که توسط لوزالمعده تولید می‌شود، به گلوکز (نوعی قند) کمک می‌کند تا وارد سلول‌ها شود تا برای انرژی استفاده شود یا برای استفاده بعدی ذخیره شود. دو نوع اولیه دیابت نوع 1 و نوع 2 هستند که هر کدام علل، عوامل خطر و علائم منحصر به فردی دارند.

دیابت چیست؟
دیابت قندی گروهی از اختلالات متابولیک است که با سطوح بالای قند خون مشخص می شود که در نتیجه نقص در تولید انسولین، عملکرد انسولین یا هر دو ایجاد می شود. این وضعیت نیاز به مراقبت پزشکی دارد و در صورت عدم مدیریت صحیح می تواند منجر به عوارض مختلفی شود.

علائم دیابت نوع 1 و نوع 2
علائم دیابت بسته به نوع و شدت بیماری می تواند متفاوت باشد. شایع ترین علائم دیابت عبارتند از:

افزایش تشنگی و تکرر ادرار: قند اضافی در جریان خون باعث خارج شدن مایعات اضافی از خون می شود و منجر به کم آبی بدن و افزایش تشنگی می شود.
خستگی مفرط: سلول‌های بدن به دلیل گلوکز ناکافی نمی‌توانند به درستی عمل کنند و این منجر به خستگی می‌شود.
کاهش یا افزایش وزن: فقدان انسولین یا مقاومت به انسولین ممکن است منجر به تغییر در سطح اشتها و انرژی شود و باعث نوسانات وزن شود.
تاری دید: سطح بالای قند خون باعث خارج شدن مایع از عدسی چشم می شود و بینایی را تحت تاثیر قرار می دهد.
بهبود آهسته بریدگی ها یا زخم ها: بهبود عفونت ها و زخم ها به دلیل گردش خون ضعیف زمان بیشتری طول می کشد.
گزگز یا بی‌حسی در اندام‌ها (دست‌ها یا پاها): آسیب عصبی ناشی از سطح بالای قند خون ممکن است منجر به از دست دادن حس در اندام‌ها شود.
علائم اولیه دیابت
علائم اولیه دیابت عبارتند از:

افزایش گرسنگی
مکرر در
ادامه هید

عفونت ها، به ویژه پوست، مجاری ادراری یا واژن
پوست خشک و خارش دار
عفونت های قارچی مکرر
کاهش وزن غیر معمول
تهوع و استفراغ
چه چیزی باعث دیابت می شود؟
عوامل مختلفی در ایجاد دیابت نقش دارند:

ژنتیک: افراد با سابقه خانوادگی دیابت در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند.
سن: خطر ابتلا به دیابت با افزایش سن افزایش می یابد.
چاقی: چربی اضافی بدن، به ویژه در ناحیه شکم، مقاومت به انسولین و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد.
عدم تحرک: کم تحرکی به افزایش وزن کمک می کند و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد.
بارداری: زنان مبتلا به دیابت بارداری در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت نوع 2 در مراحل بعدی زندگی هستند.
عوامل خودایمنی: در دیابت نوع 1، سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های بتای تولید کننده انسولین در لوزالمعده حمله کرده و آنها را از بین می برد.
عوامل خطر دیابت چیست؟
عوامل خطر ابتلا به دیابت عبارتند از:

سن
چاقی
عدم تحرک
سابقه خانوادگی دیابت
پیشینه نژادی و قومیتی (به عنوان مثال، آمریکایی های آفریقایی تبار، آمریکایی های اسپانیایی/لاتینی، سرخپوستان آمریکایی، آسیایی آمریکایی ها، ساکنان جزایر اقیانوس آرام، و برخی از بومیان آلاسکا در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت هستند)
فشار خون بالا
کلسترول بالا
سیگار کشیدن
سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS)
برخی داروها (به عنوان مثال، استروئیدها، داروهای ضد روان پریشی)
انواع مختلف دیابت چیست؟
دو نوع اصلی دیابت وجود دارد:

دیابت نوع 1: این یک بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های بتای تولید کننده انسولین در لوزالمعده حمله کرده و آنها را از بین می برد. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 نیاز به تزریق انسولین یا استفاده از پمپ انسولین برای مدیریت خود دارند
ادامه هید

سطح قند خون

دیابت نوع 2: این شکل از دیابت زمانی رخ می دهد که بدن در برابر انسولین مقاوم می شود و پانکراس نمی تواند انسولین کافی برای حفظ سطح قند خون طبیعی تولید کند. علت اصلی آن عوامل ژنتیکی و سبک زندگی مانند چاقی، کم تحرکی و رژیم غذایی ناسالم است. درمان معمولاً شامل ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، دارو، و تزریق انسولین در صورت نیاز است.
دیابت چگونه تشخیص داده می شود؟
تشخیص دیابت معمولا شامل موارد زیر است (منبع: زندگی سبز):

آزمایش خون: آزمایش قند خون ناشتا یا آزمایش تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) می تواند تعیین کند که آیا سطح قند خون فرد بالا رفته است یا خیر.
آزمایش ادرار: سطوح بالای کتون یا گلوکز در ادرار ممکن است نشان دهنده دیابت باشد.
تست A1C: این آزمایش میانگین سطح قند خون را در دو تا سه ماه گذشته اندازه‌گیری می‌کند و به تشخیص اینکه آیا دیابت وجود دارد یا خیر یا خیر، کمک می‌کند.
عوارض حاد (کوتاه مدت) دیابت
عوارض حاد دیابت عبارتند از:

هیپوگلیسمی (قند خون پایین): این می تواند در افرادی که انسولین یا داروهای خاص دیابت مصرف می کنند رخ دهد. علائم شامل سرگیجه، گیجی، تپش قلب، لرزش، تعریق و سوزن سوزن شدن اطراف دهان است.
سندرم هیپراسمولار هیپرگلیسمی (HHS): یک عارضه نادر اما شدید است که با سطح خطرناک قند خون بالا، کم آبی بدن و تغییر وضعیت ذهنی مشخص می شود.
کتواسیدوز دیابتی (DKA): یک وضعیت تهدید کننده زندگی که با سطح قند خون بالا، کم آبی شدید و کتون در خون و ادرار مشخص می شود.
عوارض مزمن (طولانی مدت) دیابت
عوارض مزمن دیابت عبارتند از:

بیماری های قلبی عروقی (CVD): دیابت خطر حملات قلبی، سکته مغزی و بیماری شریان های محیطی را افزایش می دهد.

بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا (همچنین به عنوان فشار خون بالا شناخته می شود) یک بیماری شایع است که بر توانایی کلیه ها برای فیلتر کردن مواد زائد از خون تأثیر می گذارد. هنگامی که فشار خون برای مدت طولانی بالا بماند، می تواند منجر به آسیب به کلیه ها و در نهایت باعث بیماری مزمن کلیه شود.

علائم و نشانه های CKD ناشی از فشار خون بالا:

CKD ناشی از فشار خون بالا معمولاً در مراحل اولیه علائم قابل توجهی ندارد. با این حال، با پیشرفت بیماری، برخی علائم و نشانه ها ممکن است ظاهر شوند، از جمله موارد زیر (منبع: سایت زندگی سبز):

خستگی و ضعف
تورم در پا و مچ پا
از دست دادن اشتها
تهوع و استفراغ
تغییرات در ادرار، مانند کاهش برون ده ادرار یا خون در ادرار
قرائت فشار خون بالا
پزشکان می توانند بیماری مزمن کلیه ناشی از فشار خون بالا را از طریق یک سری آزمایشات، از جمله معاینه فیزیکی، آزمایش خون و ادرار، و مطالعات تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن، تشخیص دهند. آزمایش خون و ادرار می تواند به تعیین سطح عملکرد کلیه و وجود پروتئین در ادرار کمک کند، که می تواند نشانه ای از آسیب کلیه باشد.

درمان بیماری مزمن کلیه ناشی از فشار خون بالا معمولاً شامل مدیریت فشار خون بالا از طریق تغییر شیوه زندگی و داروها است. در برخی موارد، ممکن است داروهایی برای کاهش پروتئین موجود در ادرار و کند کردن پیشرفت بیماری کلیوی تجویز شود. در مراحل پیشرفته بیماری، دیالیز یا پیوند کلیه ممکن است برای حفظ زندگی ضروری باشد.

عوارض CKD ناشی از فشار خون بالا می تواند شامل نارسایی کلیه باشد که می تواند منجر به تجمع مواد زائد در خون و مایع در ریه ها شود. همچنین می تواند خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی از جمله حمله قلبی و سکته را افزایش دهد. علاوه بر این، فشار خون بالا کنترل نشده می تواند منجر به آسیب به سایر اندام های بدن مانند چشم، قلب و عروق خونی شود.

در نتیجه، بیماری مزمن کلیه ناشی از فشار خون بالا می تواند یک بیماری جدی باشد که می تواند منجر به نارسایی کلیه و سایر عوارض شود. با این حال، با مدیریت مناسب فشار خون بالا، می توان از آن جلوگیری کرد یا آن را کاهش داد.

علائم شایع بیماری های کلیوی عبارتند از:
1. تورم در پاها، مچ پا یا صورت. 2. خستگی و ضعف. 3. تکرر ادرار. 4. حالت تهوع و استفراغ. 5. درد در شکم یا کمر. 6. از دست دادن اشتها. 7. خون در ادرار. 8. ادرار کف آلود. 9. فشار خون بالا.
علل بیماری کلیوی عبارتند از:
1. دیابت شیرین. 2. فشار خون بالا (فشار خون بالا). 3. گلومرولونفریت (عفونت یا التهاب در گلومرول). 4. بیماری کلیه پلی کیستیک. 5. اوروپاتی انسدادی. 6. بیماری های ارثی، مانند سیستینوز و کم خونی فانکونی.
بله، راه هایی برای پیشگیری از بیماری کلیوی وجود دارد. بهترین راه محافظت از کلیه ها با اجتناب از عوامل خطری است که می تواند منجر به آسیب شود:
1. اگر دیابت دارید آن را کنترل کنید. 2. فشار خون بالا را مدیریت کنید. 3. سیگار نکشید و از سایر محصولات تنباکو استفاده نکنید. 4. وزن خود را سالم نگه دارید. 5. به طور منظم ورزش کنید. 6. مایعات زیاد بنوشید، اما الکل زیاد مصرف نکنید.
چگونه می توانیم تشخیص دهیم که فردی مشکل کلیوی دارد؟ فرد مبتلا به بیماری کلیوی ممکن است یکی از علائم زیر را تجربه کند:
1. تورم در پاها، مچ پا یا صورت. 2. خستگی و ضعف. 3. تکرر ادرار. 4. حالت تهوع و استفراغ. 5. درد در شکم یا کمر. 6. از دست دادن اشتها. 7. خون در ادرار. 8. ادرار کف آلود.
چندین آزمایش وجود دارد که می تواند به ارزیابی عملکرد کلیه کمک کند:
1. آزمایش خون. آزمایش خون ممکن است نشان دهد که آیا فرد مبتلا به کم خونی است که با بیماری کلیوی رایج است یا خیر. 2. آزمایش ادرار. این آزمایش به دنبال ناهنجاری در رنگ، بو یا کمیت ادرار است. 3. تست های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن و سونوگرافی. اینها می توانند نشان دهند که آیا هر گونه ناهنجاری در کلیه ها از جمله کیست یا تومور وجود دارد یا خیر.
خوب غذا خوردن با بیماری کلیوی به معنای داشتن یک رژیم غذایی متعادل است که نمک (سدیم) و پتاسیم کم دارد. یک متخصص تغذیه ثبت شده می تواند به شما کمک کند تا یک برنامه فردی را بر اساس وضعیت سلامتی خود و هرگونه محدودیت به دلیل سایر شرایط پزشکی ایجاد کنید.
از غذاهایی که حاوی مقادیر بالایی هستند پرهیز کنید:
1. سدیم. 2. پتاسیم. 3. فسفر. 4. اگزالات ها. 5. پروتئین (اگر عملکرد کلیه از قبل آسیب دیده باشد).
داروهای زیادی وجود دارند که می توانند به درمان بیماری کلیوی کمک کنند، از جمله:
1. مهارکننده های ACE و ARB. این داروها با کاهش احتباس مایعات و فشار خون عمل می کنند. 2. دیورتیک ها. این نوع دارو به دفع آب اضافی از بدن کمک می کند. 3. کنترل فشار خون با یک دیورتیک + یک ACEi یا ARB. این ترکیب می تواند در درمان بیماری های کلیوی موثر باشد. 4. وازودیلاتورها. این داروها رگ های خونی را گشاد می کنند که باعث کاهش فشار خون و کاهش احتباس مایعات می شود.
نارسایی کلیه زمانی اتفاق می‌افتد که کلیه‌ها دیگر قادر به فیلتر کردن مواد زائد از بدن به طور موثر نباشند. دو نوع نارسایی کلیه وجود دارد: حاد و مزمن.
1. آسیب حاد کلیه (AKI). این از دست دادن ناگهانی و اغلب برگشت پذیر عملکرد کلیه است که طی چند روز یا چند هفته اتفاق می افتد. 2. بیماری مزمن کلیه (CKD). این یک کاهش تدریجی پیش رونده عملکرد کلیه در طول ماه ها یا سال ها است (زندگی سبز).
دو نوع دیالیز وجود دارد: همودیالیز و دیالیز صفاقی. در همودیالیز از دستگاه کلیه مصنوعی برای حذف مواد زائد از بدن استفاده می شود، در حالی که دیالیز صفاقی شامل تمیز کردن خون داخل شکم است. پیوند گزینه دیگری برای افراد مبتلا به بیماری کلیوی در مرحله نهایی است.
امیدوارم به تمام سوالات شما در مورد بیماری های کلیوی با جزئیات پاسخ داده باشم. اگر سوال دیگری دارید، در صورت تمایل از من بپرسید!
علاقه مندان به داستان های علمی تخیلی و فانتزی. نویسنده چیزها عاشق گربه ها و غذاهای عجیب و غریب.

پیش آگهی و امید به زندگی برای یک فرد مبتلا به مولتیپل میلوما چگونه است؟
پیش آگهی: پیش آگهی (چشم انداز) برای افراد مبتلا به مولتیپل میلوما بسته به عوامل مختلفی از جمله سن، سلامت کلی، مرحله بیماری در هنگام تشخیص، جهش های ژنتیکی، سابقه درمان قبلی و سایر بیماری های همراه (بیماری ها یا شرایطی که همزمان وجود دارند) متفاوت است.
امید به زندگی: میانگین امید به زندگی برای یک فرد مبتلا به مولتیپل میلوما حدود 10-5 سال از زمان تشخیص است. با این حال، اگر بیماری آنها به خوبی مدیریت شود و به درمان پاسخ دهند، ممکن است خیلی بیشتر از این مدت عمر کنند. توجه به این نکته مهم است که آمار بقا میانگین است و پیش آگهی هر فرد بر اساس عوامل فردی متفاوت خواهد بود.
درمان: هدف از درمان مولتیپل میلوما کنترل یا از بین بردن سلول‌های پلاسما غیر طبیعی، تسکین علائم و بهبود کیفیت زندگی است. گزینه های درمانی عبارتند از:
1. جراحی: اگر ضایعات استخوانی وجود داشته باشد، ممکن است توسط جراح برداشته شود. این می تواند به کاهش درد و فشار روی اعصاب یا رگ های خونی در ناحیه کمک کند.
2. پرتودرمانی: اشعه ایکس با انرژی بالا برای از بین بردن سلول های سرطانی در استخوان ها استفاده می شود. این اغلب برای نتایج بهتر با شیمی درمانی ترکیب می شود.
3. شیمی درمانی: استفاده از داروها برای از بین بردن سلول های پلاسما غیر طبیعی و انواع دیگر سلول های سرطانی در بدن. اینها ممکن است به صورت خوراکی (قرص)، داخل وریدی (در داخل ورید)، یا داخل نخاعی (از طریق کاتتر نخاعی) داده شوند.
4. پیوند سلول های بنیادی: در برخی موارد شیمی درمانی با دوز بالا برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود و سپس سلول های بنیادی قبل از درمان از خون یا مغز استخوان بیمار جمع آوری می شود. این سلول های بنیادی منجمد شده و برای استفاده بعدی ذخیره می شوند. پس از شیمی درمانی، سلول های بنیادی ذخیره شده ذوب شده و به بدن بازگردانده می شوند تا جایگزین سلول های خونی تخریب شده شوند.
5. داروهای تعدیل کننده ایمنی (IMiDs): این دسته از داروها شامل لنالیدومید، پومالیدومید و بورتزومیب است. آنها با تنظیم سیستم ایمنی عمل می کنند و می توانند به تنهایی یا در ترکیب با سایر درمان ها برای درمان مولتیپل میلوما استفاده شوند.

سنگ های کلیه رسوبات کوچک و سختی هستند که در کلیه ها تشکیل می شوند و می توانند باعث درد و ناراحتی قابل توجهی شوند. در حالی که سنگ های کلیه معمولاً تهدید کننده زندگی نیستند، می توانند تجربه ای دردناک و ناراحت کننده باشند. در این مقاله، بهترین راه‌ها برای از بین بردن سنگ کلیه، راه‌های پیشگیری از آن، نحوه تشکیل آن‌ها، علل شایع و چگونگی تشخیص وجود سنگ کلیه را بررسی می‌کنیم.

بهترین راه برای از بین بردن سنگ کلیه

درمان سنگ کلیه بسته به اندازه و محل آنها متفاوت است. سنگ های کوچک کلیه ممکن است خود به خود و بدون هیچ درمانی از بدن خارج شوند، در حالی که سنگ های بزرگتر ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. در زیر برخی از بهترین راه ها برای از بین بردن سنگ کلیه وجود دارد:

داروها: بسته به اندازه و محل سنگ کلیه، پزشک ممکن است داروهایی را برای کمک به حل شدن سنگ تجویز کند.
لیتوتریپسی با موج شوک برون بدنی (ESWL): این یک روش غیر تهاجمی است که از امواج ضربه ای برای شکستن سنگ کلیه به قطعات کوچکتر استفاده می کند که سپس می توانند از بدن خارج شوند.
نفرولیتوتومی از راه پوست (PCN): این یک روش جراحی است که در آن یک برش کوچک در پشت برای دسترسی به کلیه و برداشتن سنگ ایجاد می شود.
اورتروسکوپی: این یک روش کم تهاجمی است که در آن یک دوربین کوچک در مجرای ادرار برای برداشتن سنگ کلیه قرار داده می شود.
راه های پیشگیری از سنگ کلیه

راه های مختلفی برای جلوگیری از تشکیل سنگ کلیه وجود دارد. برخی از موثرترین راه های پیشگیری از سنگ کلیه عبارتند از:

نوشیدن آب زیاد: هیدراته ماندن می تواند با دفع مواد زائد بدن از تشکیل سنگ کلیه جلوگیری کند.
رژیم غذایی سالم: رژیم غذایی کم پروتئین و نمک و میوه و سبزیجات زیاد می تواند به پیشگیری از سنگ کلیه کمک کند.
حفظ وزن مناسب: اضافه وزن یا چاقی می تواند خطر ابتلا به سنگ کلیه را افزایش دهد.
ورزش منظم: ورزش منظم با افزایش وزن مناسب می تواند به پیشگیری از سنگ کلیه کمک کند

زوال عقل یک اصطلاح کلی است که برای توصیف کاهش توانایی شناختی به حدی شدید که در زندگی روزمره تداخل داشته باشد استفاده می شود. این یک بیماری خاص نیست، بلکه گروهی از علائم است که می تواند ناشی از شرایط مختلف باشد. این مقاله انواع مختلف زوال عقل، از جمله بیماری آلزایمر، دمانس عروقی، زوال عقل لوی، بیماری پارکینسون، دمانس پیشانی گیجگاهی، بیماری کروتزفلد-جاکوب، سندرم ورنیکه-کورساکوف، دمانس مختلط، هیدروسفالی فشار طبیعی و بیماری هانتینگتون را مورد بحث قرار خواهد داد.

بیماری آلزایمر: این شایع ترین نوع زوال عقل است که 60 تا 70 درصد از کل موارد را تشکیل می دهد. این بر حافظه، تفکر و رفتار تأثیر می گذارد و علائم معمولاً با گذشت زمان بدتر می شوند. بیماری آلزایمر به دلیل تجمع پروتئین های غیرطبیعی در مغز ایجاد می شود که منجر به مرگ سلول های مغز می شود.

دمانس عروقی: دمانس عروقی دومین نوع شایع زوال عقل است. این بیماری زمانی اتفاق می افتد که جریان خون به مغز کاهش می یابد و باعث مرگ سلول های مغز می شود. این می تواند به دلیل سکته مغزی، فشار خون بالا یا سایر مشکلات قلبی عروقی باشد.

دمانس بادی لوی: زوال عقل لووی بادی یک بیماری پیشرونده است که بر تفکر، حرکت، رفتار و خلق و خوی اثر می گذارد. ناشی از رسوبات غیرطبیعی پروتئین به نام اجسام لویی است که در مغز ایجاد می شود.

بیماری پارکینسون زوال عقل: بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد، اما در برخی موارد می تواند منجر به زوال عقل نیز شود. این نوع زوال عقل در اثر مرگ سلول های مغزی ایجاد می شود که یک ماده شیمیایی حیاتی به نام دوپامین تولید می کنند.

دمانس فرونتوتمپورال: این نوع زوال عقل جلو و کناره های مغز را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث بروز مشکلاتی در رفتار، زبان و حافظه می شود. زوال عقل فرونتوتمپورال می‌تواند در سنین پایین‌تر از سایر انواع زوال عقل رخ دهد و می‌تواند سریع‌تر پیشرفت کند. انواع مختلفی از CJD از جمله اشکال پراکنده، ژنتیکی و اکتسابی وجود دارد.

سندرم Wernicke-Korsakoff: سندرم Wernicke-Korsakoff ترکیبی از دو اختلال است: انسفالوپاتی Wernicke و سایکوز Korsakoff. این بیماری به دلیل کمبود تیامین (ویتامین B1) ایجاد می شود و اغلب در افراد معتاد به الکل دیده می شود.

دمانس مختلط: برخی از افراد ممکن است ترکیبی از دو یا چند نوع زوال عقل داشته باشند. این به عنوان زوال عقل مختلط شناخته می شود و می تواند تشخیص و درمان این بیماری را دشوارتر کند.

هیدروسفالی فشار طبیعی: این وضعیتی است که در آن تجمع غیرطبیعی مایع مغزی نخاعی در مغز وجود دارد. می تواند مشکلاتی در راه رفتن، تعادل و تفکر ایجاد کند.

بیماری هانتینگتون: بیماری هانتینگتون یک اختلال عصبی پیشرونده است که باعث تجزیه سلول های عصبی در مغز می شود. بر حرکت، تفکر و احساسات تأثیر می گذارد (زندگی سبز).

در نتیجه، انواع مختلفی از زوال عقل وجود دارد که هر کدام علل، علائم و پیشرفت خاص خود را دارند. درک این تفاوت‌ها می‌تواند به افراد و خانواده‌هایشان کمک کند تا چالش‌هایی را که زوال عقل می‌تواند به همراه داشته باشد، حل کنند. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می تواند کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری را بهبود بخشد.

پیچ خوردگی مچ پا می تواند در اثر ضربه، استفاده بیش از حد و حرکات تکراری ایجاد شود که می تواند منجر به کشش، پارگی یا پارگی بافت شود. هنگامی که به دلیل تغییر ناگهانی در سطح فعالیت در حین ورزش در پشت پای شما درد وجود دارد، ممکن است به این معنی باشد که تاندون شما آسیب دیده است. این می تواند هنگام پریدن از روی تخته غواصی یا در حین دویدن، پریدن و سایر فعالیت های ورزشی مرتبط با شدت بالا رخ دهد. علائم معمولاً به صورت درد مبهم شروع می شود و سپس ممکن است به عضلات ساق پا گسترش یابد و به درد شدید تبدیل شود.

اغلب احساس تورم و حساس و احتمالاً کبودی خواهد داشت. ممکن است در حین حرکت در اطراف کمی درد خفیف تا شدید را تجربه کنید. اگر پای شما به سمت بیرون باشد، ناحیه آسیب دیده احتمالاً در قسمت بیرونی ساق پا نزدیک پاشنه قرار دارد.

آزمایشی به نام تست دور ساق پا (CGT) می تواند به تعیین اینکه آیا تاندون آسیب دیده است یا خیر. روی یک سطح سخت بنشینید و هر دو پا را صاف روی زمین بگذارید. پای راست خود را مانند پارو مستقیماً جلوتر از خود دراز کنید. پای چپ را در زانو خم کنید تا ران راست شما زمین را لمس کند. پای راست را به مدت سه ثانیه خم نگه دارید و به حالت اولیه برگردانید. مراحل دو تا پنج را دو بار دیگر با طرف مقابل تکرار کنید. اگر نتوانستید CGT را انجام دهید، یکی دیگر از علائم احتمالی مشکل زمانی است که مچ پای شما پس از راه رفتن، بازی یا انجام حرکات ورزشی از بین برود.



در صورت وجود هرگونه ناهنجاری ممکن است لازم باشد برای معاینه و آزمایش بیشتر به پزشک مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است برای بررسی شکستگی‌های استخوان، عکس‌برداری با اشعه ایکس یا MRI را تجویز کند، یا از سی‌تی اسکن نیز برای بررسی خونریزی داخل بدن استفاده شود.

همچنین ممکن است آزمایش خون برای رد برخی بیماری ها مانند لوپوس انجام شود. به طور کلی، دو نوع جراحی بسته به شدت آسیب وجود دارد. روش های جراحی شامل جراحی ترمیم باز که در آن یک برش بزرگ ایجاد می شود، یا جراحی کم تهاجمی که شامل بریدگی های کوچکتر، بخیه های کمتر و جای زخم کمتر است.

هر دو درمان شامل بخیه زدن انتهای رباط های پاره شده است. ممکن است برای بازیابی قدرت و تحرک در نواحی آسیب دیده به فیزیوتراپی نیاز باشد.



هدف فیزیوتراپی بهبود دامنه حرکتی، افزایش انعطاف پذیری و تقویت عضلات ضعیف شده است. برای شروع، برای توصیه با پزشک خود مشورت کنید و پس از بسته شدن برش به طور منظم ورزش را شروع کنید.
هنگامی که روند بهبودی شروع می شود، ممکن است بتوانید به تمرینات پیشرفته تری مانند اسکات، لانژ و پیاده روی پیشرفت کنید. همانطور که عضله شروع به بازسازی می کند، سعی کنید تمریناتی را انجام دهید که از قسمت های مختلف پاها، باسن، باسن و کمر استفاده می کند.
هدف از این مقاله ارائه اطلاعاتی در مورد حقایقی بود که فرد باید در زمانی که مشکلی با تاندون آشیل خود دارد یا از آن رنج می‌برد، بداند.